آزمون درصد رطوبت پلاستیک

در این تست به طور خاص به روش های آزمون درصد رطوبت آب پلاستیک ها و پلیمر ها به شکل پودر، گرانول یا محصول نهایی می پردازیم. این روش ها با آزمون درصد جذب آب پلیمر بسیار متفاوت هستند و نباید اشتباه گرفته شوند.

در اینجا ما پنج روش تعیین رطوبت پلاستیک داریم که روش A برای زمانیست که میزان رطوبت ماده حدود ۱/۰ درصد است و دقت این روش نیز تا یک رقم اعشار است.

روش B و C و D نیز برای پلاستیک هایی استفاده می شود که رطوبت آن ها حدود ۰۱/۰ درصد است و دقت این روش ها نیز تا دو رقم اعشار می باشد.

و در آخر روش E که برای مواد بسیار خشک با رطوبت در حدود ۰۰۱/۰ درصد می باشد که دقت این روش تا سه رقم اعشار می باشد.

از بین این روش ها، روش D از تمام متد های دیگر برای تعیین درصد رطوبت پلیمر ها استفاده می شود و از این روش برای تعیین درضد رطوبت پلی آمید ها، پلی کربنات، پلی پروپیلن، پلی اتیلن، رزین اپوکسی، پلی اتیلن ترفتالات، پلی استر، پلی وینیل کلراید، پلی لاکتاید و… می باشد. به صورت کلی این روش برای موادی که آمونیاک آزاد می کنند استفاده نمی شود.

آزمون درصد رطوبت پلاستیک یکی از مهم ترین خواص در فرآیند پلیمر ها و پلاستیک ها می باشد.

استاندارد آزمون درصد رطوبت پلاستیک

استاندارد مورد استفاده در آزمون درصد رطوبت پلاستیک ISO 15521:2019 می باشد که با استاندارد آزمون درصد جذب آب پلیمر که ISO 62 می باشد کاملا متفاوت است.

روش A بر اساس مکانیزم استخراج توسط متانول خشک و تیتراسیون آب استخراج شده با متد کارل فیشر می باشد. از این روش می توان برای تمام گرانول های کوچکتر از 4mm×4mm×3mm و پلاستیک های به فرم پودری استفاده کرد.

روش B به دو صورت B1 و B2 انجام می شود. در روش B1 آب داخل گرانول توسط آون تبخیر و توسط لوله متصل به آون به بخش تیتراسیون منتقل و توسط یخ خشک یا نیتروژن مایع به مایع تبدیل شده و تیتر می شود.

در روش B2 نمونه را داخل یک ویال گرم می کنیم و سپس بخار موجود در ویال را با یخ خشک یا نیتروژن مایع میعان می کنیم و مایع حاصل را تیتر می کنیم. از این روش می توان برای تمام گرانول های کوچکتر از 4mm×4mm×3mm استفاده کرد.

در روش C به جای حرارت دادن از وکیوم کردن نمونه استفاده می کنیم. این روش یک روش مانومتریک است و برای پلاستیک هایی که دارای مواد فرار هستند قابل اجرا نیست و برای بررسی این مواد از کروماتوگرافی گازی استفاده می کنیم.

روش D یک متد ترموکولومتریک می باشد. توسط یک سلول حاوی پنتوکسید دی فسفر (P2O5) برای جمع آوری آب تبخیر شده و سپس عمل میعان و تعیین میزان آب توسط روش کولومتریک می باشد. این روش نیز برای پلاستیک هایی که دارای مواد فرار هستند قابل اجرا نیست و برای بررسی این مواد از کروماتوگرافی گازی استفاده می کنیم.

در روش E از هیدرید کلسیوم استفاده می کنیم و با وکیوم و گرما آب نمونه را تبخیر و وارد سلول هیدرید کلسیوم می کنیم. بخار آب با هیدرید کلسیوم واکنش می دهد و به ما هیدروژن و کلسیوم هیدروکساید می دهد. میزان هیدروژن آزاد شده با میزان آب تبخیر شده نسبت مستقیم دارد. در این روش مواد فرار داخل ماده با هیدرید کلسیوم واکنشی نمی دهند و در آزمون اخلال ایجاد نمی کنند.

منبع: سایت سازمان استاندارد بین الملل

آکادمی آموزشی خاتم پلیمر این امکان را فراهم می کند تا داوطلبان و مهندسان بخش فنی و کنترل کیفیت به راحتی با شرکت در دوره های آموزشی تخصصی در محل آزمایشگاه و مجازی می توانند الزامات استاندارد را پیاده سازی کنند و گواهی نامه معتبر منحصر بفرد هر آزمایش را دریافت نمایند.

همچنین آزمایشگاه تخصصی خاتم پلیمر با انجام آزمایش های مورد نیاز هر بخش به شرکت ها کمک می کند تا تاییده مربوطه را از سازمان غذا و دارو و سازمان ملی استاندارد ایران اخذ نمایند و اقدام به تولید انبوه محصولات خود نمایند.